Wij hebben onze oudste zoon weggebracht naar een zorgboerderij in de Achterhoek. Hij is 23. Ons mannetje.
3 jaar geleden moet er weer een intelligentieonderzoek gedaan worden. Is nodig voor een indicatie. In de kille gangen van het oude Willem Arnzhuis zitten we op aftandse stoeltjes te wachten. Het is er koud. Kleine ramen met spijlen.
Een jonge psychologe komt hem halen. Hij lijkt het wel leuk te vinden en loopt met haar mee de onderzoeksruimte in. Ik mag op de gang wachten, het duurt een uur.
Een week later is het verslag klaar en we mogen weer komen, er zijn nu 2 jonge psychologen die ons vertellen hoe disharmonisch zijn profiel is. Dat wisten we al sinds zijn kleutertijd.
En hoe zijn intelligentie tot 72 is gedaald.
Een goede basis voor een WLZ-indicatie. Dat is het goede nieuws.
Jan heeft autisme
Jan heeft autisme, raakt 7 jaar geleden in een psychose, herstelt daarvan. Hij maakt met veel begeleiding van ons een vmbo af en strandt op de vervolg opleiding. Stages en alle pogingen die we doen voor werk, voor arbeidsmatige dagbesteding, stranden. Hij komt thuis te zitten.
We hebben 5 ordners met verslagen van onderzoeken, diagnoses van psychologen en psychiaters, onderzoeksuitslagen, adressen van mogelijke woonplekken, indicaties van WMO en later WLZ. Er zijn tijdelijke woonplekken, ook fijn voor de rust n ons gezin. Verslagen van intakegesprekken met organisaties waar hij mogelijk kan komen, maar waar nooit plek is en voor die tijd kunnen we niet komen kijken en we weten dus niet of dat wat is voor onze zoon.
Onze zoon houdt trouwens niet van (intake)gesprekken. Dat zegt hij niet, maar hij gaat na 5 minuten met zijn hoofd op zijn armen liggen of hij vraagt op hij op mijn mobiel mag.
Steeds moeten we hele pakken dossiers van hem opsturen, nog voor er enig gesprek is geweest. Wij vragen ons af waarom?
Intussen woont hij bij ons en trekt zich steeds meer terug.
Zorgboerderij
Dan komt die zorgboerderij in de Achterhoek in beeld. We gaan erheen om kennis te maken. De rust en ruimte die daar heerst, is weldadig voor ons. Er is een kamer vrij, hij mag komen.
De eigenaresse en een zorgverlener van de boerderij komen, enkele weken later bij ons thuis. Jan zit erbij en luistert. Er is sprake van contact.
Wij hebben Jan weggebracht
Wij besluiten dat Jan in de Achterhoek gaat wonen, wij vertrouwen deze organisatie en voelen dat Jan wordt gezien, dat het voor hem een goede en veilige plek is.
Naar de 5 ordners wordt niet gevraagd , de toestemming van zorgkantoren -voor de financiering- is nog niet rond en hij mag daar komen wonen.
Er is geen administratieve hobbel, geen verslagen, geen diagnoses, nee, gewoon op basis van de eigen expertise kijken en handelen. Dat is wat er nodig is.
In de praktijk het beleid maken voor onze prachtige zoon. En beslissen en verantwoordelijkheid nemen op basis van wat je ziet.
Zo kan beleid in de praktijk werken. Niet al die dossiers en onderzoeken waar wij als zorgzame ouders echt gestoord van worden en ons kind, sorry onze jong-volwassene al helemaal geen boodschap aan heeft.
Daarom maak ik mij zo hard voor beleid waar je in de praktijk iets aan hebt!
